„Wiem, że rozwój mojej kancelarii zależy w dużym stopniu od tego, jak sprawnie będę nawiązywać kontakty, budować i pielęgnować relacje – z potencjalnymi, obecnymi i byłymi klientami.
Wiem, że powinienem dzwonić, spotykać się, korespondować z nimi, „bywać”, wypić kawę, poplotkować, wspólnie ponarzekać, że każdego dnia trzeba zrobić coś poza prowadzeniem bieżących spraw klientów. Od tego zależy przecież przyszłość mojej praktyki.
A jednak, gdy moja ręka sięga po telefon, gdy w głowie pojawia się myśl, że warto odświeżyć stary kontakt, zawsze dzieje się coś, co powstrzymuje mnie przed działaniem. W takim momencie, w ułamku sekundy, pojawia się napięcie i znajduję natychmiast inne zajęcie – ktoś prosi mnie o pomoc, sprawdzam pocztę, przypominam sobie o zaległej fakturze i… odczuwam ulgę. Zadzwonię innym razem…”
Wielu z nas odczuwa opór przed działaniem. Często jest on bardzo wyraźny, a czasami bardzo subtelny, prawie niewyczuwalny. Gdybyśmy zatrzymali się na chwilę i przeanalizowali, co się przed chwilą wydarzyło, odkrylibyśmy trzy reakcje na myśl o aktywności, której właśnie zaniechaliśmy.
